HANYSOLAND

Polonus · Gość

O tym się głośno nie mówi. Choroby psychiczne u emigrantów mogłyby zburzyć wiele polskich mitów o dobrodziejstwach czekających na Zachodzie
Pakujemy swoje życie do walizek, wierząc że czeka na nas kraj spełniających się marzeń. Jesteśmy w stanie zmierzyć się ze wszystkim: nowym językiem, kulturą, klimatem. Tylko nie z samym sobą...

Wszyscy wjeżdżamy do nowego kraju z bagażem pełnym nadziei. I nieważne, czy chcemy poprawić swoją sytuację ekonomiczną, jedziemy za „głosem serca“ czy podejmujemy naukę na zagranicznym uniwersytecie. Wprawdzie już w Polsce pojawiają się pierwsze obawy, ale skutecznie je od siebie odganiamy. W końcu nie jesteśmy pierwsi, nie ostatni.

Na miejscu czeka nas wiele wrażeń. Chłoniemy z ciekawością nowy świat, uczymy się jego reguł. Wkrótce okres pierwszej fascynacji mija. Uświadamiamy sobie z niepokojem, że wciąż jesteśmy „tylko“ emigrantami. Przypominają nam o tym nieprzychylni obcokrajowcom tubylcy, bardziej skomplikowane dla naszego statusu prawnego sprawy urzędowe - jak posłanie dziecka do szkoły, wizyta u lekarza czy zdobycie legalnej pracy.

- Założyłam konto w banku. Pan był bardzo miły, procedury proste. Problem pojawił się, kiedy chciałam wybrać w Polsce pieniądze. Bankomat odmawiał wypłaty. Ponownie zjawiłam się u miłego pana. Wyjaśnił mi, że po pierwsze dopiero po pół roku od założenia konta mogę wybierać pieniądze za granicą, ale ponieważ Polska nie jest w Unii mój okres karencyjny trwać będzie co najmniej rok. Zaprotestowałam, że przecież Polska jest w Unii, na co pan odparł z cierpkim uśmiechem, że jeszcze nie całkiem... A przecież moje pieniądze są takie same jak innych. Może to głupie, ale wyszłam z banku z płaczem. Poczuciem, że jestem kimś drugiej kategorii, To nie była pierwsza taka myśl, ale chyba o jedną za dużo…- wspomina Agnieszka. W jej przypadku szala goryczy przepełniła się po roku mieszkania w Austrii, ale jak wykazują badania, pierwsze uczucie zmęczenia i zniechęcenia może pojawić się już po kilku tygodniach, miesiącach, czasami latach. – Raz na ulicy zapytałem starszego człowieka o drogę. Źle wymówiłem nazwę ulicy. Ten Austriak potraktował mnie jak gówniarza, zaczął krzyczeć na mnie, że takiej ulicy nie ma i że powinienem się nauczyć mówić, zanim otworzę „gębę“. Ludzie się gapili, a ja czułem, że chcę zniknąć – wspomina Romek, który z Polski do Austrii wyemigrował 12 lat temu. Romek już nie prosi o pomoc nieznajomych. Przykry incydent zaowocował tygodniami nieprzespanych nocy i kolejnym kursem niemieckiego. Wciąż wierzy, wbrew opinii specjalistów, że zdoła się wtopić w tłum. – Weszłam z koleżanką do sklepu z kosmetykami. Chciałam kupić dobry krem. Rozmawiałyśmy po polsku. Kiedy stanęłam przy jednej z półek, poczułam na plecach wzrok sprzedawczyni.Niemal deptała nam po piętach, udając, że tak się troszczy o klientki. A tak naprawdę wciąż patrzyła nam na ręce. Wyszłam ze sklepu bez zakupów. Całą drogę do domu czułam, jak palę się ze wstydu i wściekłości. W życiu niczego nie ukradłam!- denerwuje się Dorota, która w Wiedniu stawia dopiero pierwsze kroki.

Po setkach sytuacji podobnych do tych, jakich doświadczyli nasi bohaterowie, zaczynamy powoli rozumieć, że dom, przyjaciele, rodzina - wszystko zostało w Polsce. I że wcale nie jesteśmy „u siebie“...

Rudi

W takich przipadkach je yno jedno wyjscie z sytuacji:

Jak nołprandzyj kupic Fahrkarta władowac sie do jakiegojs busa abo zuga
i jechac do dom Guy with axe

Peter

Ha ! Tutaj zali sie ktos, kto dobrowolnie wsiadl do
pociagu i pojechal na obczyzne, a co mieli ci powiedziec,
ktorych sila wysiedlono ze swojej ojczyzny.

Zefek

ale jo sie pytom czamu on tyn artikel sam wstawiol.
...die Hintergedanken interesieren mich.
Polonus der na hanysowe forum przilazi...Interessant

Peter

Post o podobnyj tresci, abo i takiej samej, juz czytolech
bodaj na starym forum.
Jak niy jest tamto juz pokasowane, to mozna by sprowdzic.

Sheriff

tam jest wszystko w historycznym pozondku.

Peter

No to trza tam popatrzec i bydymy wiedziec.

Zefek

[link widoczny dla zalogowanych]

Peter

Zefek sprawa wyjasniol, wiedziolech, ze kajsik
dzwoniom, ino niy wiedziolech w kierym kosciele.

Tak chopy, strosc niy radosc, i Altzhajmer klanio.

Sheriff

No to ze tego niy napisol bylo logiczne, bo komu chcialoby sie tyla szkryflac. Gives thy a finger

Wkurzony

Ze dwdziścia lot tymu robiolech trocha w Holandii, tam w markecie to jak sie zakupy zrobioło to trza boło przi kasie zadwonić na kasjerka. I łona wtedy prziłaziyła i kasowała. Roz mi pedzieli co wczora były jakieś aus Polen naciepali połny wozyk i poooooszli, to terozki mom dzownić jak ino przida do sklepu. To żech dzwonioł jak gupi, frelka mie przeproszała ale cożech sie gańby bez jakichś goroli nażarł to moje. Trudno taki już nasz los i niy ma co wydziwiać. Trza z tym jakoś żyć a fto niy poradzi to nazdod do Polski i tela.

Sheriff

kazdy kto wyemigrowol to niy po to ze co by mu gorzij bylo , a po to co by se zycie polepszyc.jednym sie udalo, drugi zyje bo musi i liczy na cud, a som i tacy co zycie na obczyznie se zmarnowali. zawsze trza sie czimac tego czego sie chce osiagnoc i dazyc do celu, tyla ze na obcyj ziymi zowdy szybcij trafisz na palanta bo mu nedzny grosz do leba szczelil akurat. Ale wszyndzie som ludzie i ludziska.